ភ្នំពេញ:ធម៌បរាភវសូត្រត្រូវបានព្រះសង្ឃយកមកសូត្រសម្រាប់អប់រំទូន្មានមនុស្សទូទៅអោយដើរផ្លូវល្អ។ធម៌បរាបវសូត្រនេះជាញឹកញាប់ត្រូវអ្នកកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាយកមកសូត្រក្នុងឱកាសភ្ជុំបិណ្ឌរយៈពេល១៥ថ្ងៃ ព្រោះជាពេលវេលាមួយដែលប្រជាពលរដ្ឋអាចបានស្តាប់ច្រើននាក់ ពេលដែលគេជួបជុំគ្នាធ្វើបុណ្យទាន។
បរាភវសូត្រមានន័យថា សេចក្តីវិនាស ដំបូងឡើយត្រូវបានព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់សំដែងតបទៅនឹងទេវតាដែលបានទូលសួរព្រះអង្គពីហេតុដែលនាំអោយវិនាសសាបសូន្យចាកគុណ។ធម៌បរាបវសូត្រនេះមាន១២គាថា សម្តែងពីទង្វើដែលមនុស្សសត្វក្នុងលោ-កសន្និវាសនេះ គួរជៀសវាងដើម្បីកុំអោយកើតសេចក្តីវិនាសអន្តរាយដល់ខ្លួន។ព្រះតេជគុណ ឧត្តមចរិយា ឆឹង ប៊ុនឈា សាកលវិទ្យាធិការរងនៃពុទ្ធិកសាកលវិទ្យាល័យព្រះសីហនុរាជនិងជាព្រះចៅអធិការវត្តស្រះចក បានពន្យល់ដោយសង្ខេបលើគាថា មួយចំនួនដែលប្រែជាភាសាខ្មែរថា« អ្នកដេកច្រើន១ និយាយច្រើន១ និងអ្នកឥតព្រួយឥតគិតប្រឹងប្រែង អ្នកខ្ជិលច្រអូស មិនមានខ្នះខ្នែង ខឹងច្រើនសម្តែងអោយគេឃើញបាន ហេតុធម៌ទាំងនោះមិនជាកល្យាណ នាំអោយខកខាន ខាតខូចប្រយោជន៍ មានជាប្រធាន តិចច្រើនដោយហោច នាំបង់ប្រយោជន៍ ហើយអោយវិនាស»។តាមគាថា បន្តបន្ទាប់ទៀតនោះ ព្រះតេជគុណបានបន្ថែមថា «នរជនណា មានទ្រព្យធនធាន ហើយខ្លួនមិនបាន ចិញ្ចឹមរក្សា មាតាបិតា ដែលចាស់ជរា ហេតុនោះទៅជា នាំអោយវិនាស»។យោងតាមឯកសារបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ គេធ្វើបុណ្យនេះឡើងក្នុងគោលបំណងបីយ៉ាង ទី១.ធ្វើឧទ្ទិសកុសលចំពោះបេតបុគ្គលឬប្រេតបុគ្គលដែលចែកឋានទៅកាន់បរលោក ទោះទៅកើតអ្វីក៏ដោយ មិនថាប្រេត នរក តិរច្ឆាន អសុរកាយ នោះទេ។ទី២.ធ្វើដើម្បីអោយបានសេចក្តីសុខសេចក្តីចម្រើនសិរីសួស្តីដែលកើតពីផលទានដល់ខ្លួន។និងទី៣.ធ្វើដើម្បីបង្កើតសាមគ្គីធម៌របស់ជាតិ។គួរបញ្ជាក់ថា ពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌមានរយៈពេល១៥ ដោយចាប់ផ្តើមពីថ្ងៃ១រោចរហូតដល់ថ្ងៃ១៥រោចខែភទ្របទនៃចន្ទគតិ។ពីថ្ងៃ១រោចដល់ថ្ងៃ១៤រោច គេហៅថា ថ្ងៃដាក់បិណ្ឌឬថ្ងៃកាន់បិណ្ឌ។ ចំណែកថ្ងៃ១៥រោចគេហៅថា ថ្ងៃភ្ជុំបិណ្ឌឬភ្ជុំធំបង្ហើយ៕ដោយៈ រតនា